Mijn gespleten (dierlijke) persoonlijkheid

Vandaag heb ik weer gerend…

Als een peuter!

Ken je dat?

Zo’n kindje dat net aan het leren is om te lopen?

Het duwt de bips omhoog, staat nog even met de handen op de vloer maar laat dan in een moedig moment los en komt met dat kleine bovenlijfje rechtop staan. Op zoek naar evenwicht zwaait het rompje nu naar achteren, armpjes maaien in het rond.

En dan vertrekt het.

Enthousiast.

Zoals ze alles in hun hele leven nog enthousiast doen.

Het in verhouding grote hoofd en het schattige molle lijfje worden naar voren gegooid en de beentjes proberen uit alle macht onder het lijfje te blijven…

Nou, zo voelde ik me dus vanmorgen toen ik begon met rennen.

Hoofd en lijf vielen naar voren en mij benen probeerden het tempo bij te houden maar wisten eigenlijk al dat het een verloren strijd was. Nog even en ik zou, minder soepel dat een peuter, voorover op mijn knieën op de stoep eindigen.

Dat gebeurde natuurlijk niet.

Ik liep gewoon door.

Nou ja, gewoon…

Mijn peuterloopje ging al snel over in de waggel van een eend.

Je weet wel, de beweging gaat vooral van links naar rechts en niet zo zeer naar voren?

Ik kwaakte er nog net niet bij, daar had ik ook geen adem voor.

Halverwege de route ging mijn waggel soepel over in het loopje van de wat-heb-ik-heerlijk-op-het-strand-gerend-maar-mag-ik-nu-weer-in-mijn-mand-liggen-hond.

Een sjok met hangende schouders, haren die nat zijn en vastplakken en de tong die achter het lijf over de grond sleept.

Waarschijnlijk kun je nu ergens in het dorp nog steeds mijn kwijlspoor volgen.

Maar uiteindelijk, na ongeveer 3 kwartier, liep ik dan toch als een pauw!

Schouders naar achteren, borst op, kin in de lucht!

Op weg naar huis.

Trots en tevreden.

Want ik had er toch weer ruim 5 km op zitten!

Maar ooit he…

Als ik lang genoeg oefen…

Als ik een nog langere tijd achter elkaar kan rennen…

Als ik sneller loop dan ik nu doe..

En nog meer kilometers maak…

Ooit ga ik dan echt als mezelf lopen!

Moederdag

Ik geef het eerlijk toe: ik hou niet van Moederdag. 

Voor zover ik weet hebben wij vroeger niks gedaan aan Moederdag  bij ons thuis.  

O, we zullen vast als kind wel de nodige knutselwerkjes van school hebben meegenomen maar het was volgens mij geen andere dag dan anders.  

Ik kan me nog wel vaag herinneren dat ik ooit eens een poging heb gedaan om een ontbijtje voor mijn moeder te maken. Ik had nog niet zo veel ervaring met koken en ging voor het geklutste ei.  

Vol enthousiasme ging ik aan de slag in de keuken. Ik hoopte natuurlijk dat mijn moeder niet naar beneden zou komen. Ik maakte zelf het gas aan, roerde door het ei tot ik dacht dat het de juiste dikte had, me nog geen zorgen makend over salmonella of iets dergelijks. Daarna ‘maakte ik het bord op’ op een wijze waarvan ik toen nog dacht dat het mooi was maar wat waarschijnlijk in werkelijkheid meer leek op een ernstig ongeluk.  

Ach ja, ik was nog jong… toch zeker een jaar of 18. 

Maar afgezien van deze korte momenten van zwakte, waarbij ik me even had laten meesleuren door school of de media die zeiden dat Moederdag belangrijk was, deed ik er dus nooit aan mee. 

Want zoals zoveel ‘speciale’ dagen is Moederdag volgens mij vooral door de commercie bedacht. Een mooie manier om ons weer allerlei zinloze cadeautjes en kaartjes te laten kopen. 

Er zou geen speciale dag nodig moeten zijn om, in dit geval, je moeder te laten weten dat je haar waardeert, toch? 

De afgelopen weken ben ik op Facebook, in mijn supermarkt en in de reclame doodgegooid met de vraag wat ik dit jaar weer voor Moederdag ga doen. Hoewel het ze niets aangaat wil ik het hier wel vertellen: helemaal niks! 

Ik hou namelijk van mijn moeder maar nog steeds niet van Moederdag. 

… 

Maar ik moet eerlijk toegeven dat de reden waarom de laatste jaren wel wat veranderd is. 

De kinderen op de basisschool moeten elk jaar voor Vader- en Moederdag verplicht een knutselwerkje maken. Als je geen vader of moeder meer hebt, mag je het aan een opa of oma geven maar maken zul je het!  

We doen dit vooral met de jonge kinderen. Ze maken een plak/kleur/foto/stempel/weet-ik-veel-werkje waarvoor de juf of meester eerst weer een uur op Pinterest heeft gezeten en de kinderen leren er, als je geluk hebt, nog een gedichtje bij. 

Toch is het raar dat we het aan kinderen van deze leeftijd vragen. 

Zij laten vaak nog op de meest pure manier zien dat ze van hun ouders houden. Hoe vaak een kleuter niet spontaan een cadeautje wil maken voor zijn moeder, en een plotselinge knuffel of even kroelen komt veelvuldig voor. 

Om deze kinderen nu te verplichten 'leuk te doen' en ze te verplichten hun liefde te laten zien, voelt gewoon verkeerd. En als je naar kleuters kijkt, snappen ze er volgens mij ook niks van want zie een kleuter maar eens zo ver te krijgen om het cadeautje pas aan mama te geven als het Moederdag is en niet gelijk als je het mee naar huis mag nemen. Waarom zou je dat fijne moment tenslotte uitstellen? 

Kinderen hebben geen speciale dag nodig om hun moeder te laten zien dat ze van ze houden. 

Toch hoop ik dat de moeders de cadeautjes die ze vandaag krijgen koesteren. Niet omdat hun kind iets voor Moederdag heeft gemaakt en het filmpje van het onhandig voorgedragen gedichtje zo leuk op Facebook staat, maar omdat ze een kind hébben dat iets voor Moederdag maakt. 

Want het is niet vanzelfsprekend dat je kinderen hebt die cadeautjes voor je maken. 

Niet iedereen wordt automatisch moeder. 

Moederdag zou mijns inziens niet moeten draaien om kinderen die cadeautjes geven maar om kinderen die cadeautjes zijn. 

Het zou een dag moeten zijn dat móeders knutselwerkjes uitdelen. 

Een dag om te vieren dat je moeder hebt mogen worden! 

Geniet er van!